บทที่ 10 ตอนที่ 10

“ผมมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าครับคุณพ่อ”

“ไม่ขัดอะไรหรอก ว่าแต่ทำไมมาหาพ่อแต่เช้านักล่ะ ดีแลน”

นายจ้างของหล่อนหันไปยิ้มให้กับบุตรชายคนโตของตระกูลคาร์ตัน ซึ่งตรงกันข้ามกับหล่อนอย่างสิ้นเชิง เพราะหล่อนยิ้มไม่ออกเลยสักนิด สันหลังเย็นยะเยือกรับรู้ได้ถึงรังสีความอำมหิตจากดีแลนได้เป็นอย่างดี

หล่อนรีบลุกขึ้นจากการคุกเข่า และถอยหลังไปอยู่มุมห้องเมื่อผู้ชายตัวโตและมีพลังอำนาจในทุกอณูเนื้อก้าวมาหยุดที่ข้างเตียง

เขาชำเลืองนัยน์ตาดุดัน ที่เต็มไปด้วยโทสะมาที่ร่างกายของหล่อน มันทำให้หล่อนต้องรีบก้มหน้าหลบตาด้วยความหวั่นเกรงทันควัน เนื้อตัวสาวสั่นเทาราวกับจับไข้สูง

“ถ้าผมมาช้า ก็คงไม่ได้ยินอะไรดีๆ น่ะสิครับ”

“ลูกหมายถึงอะไรหรือดีแลน”

จอร์จไม่เข้าใจในคำถามของบุตรชายจึงถามกลับ และจ้องหน้าหล่อลากดินของดีแลนด้วยความพิศวง แต่ผู้เป็นลูกชายกลับยิ้มกลบเกลื่อนและเปลี่ยนเรื่อง

“เช้านี้คุณพ่อดูสดชื่นขึ้นมากนะครับ ผมอยากเห็นคุณพ่อเป็นแบบนี้ทุกเช้า”

“ก็เพราะหนูลิลลี่ดูแลพ่อเป็นอย่างดีนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นพ่อคงไม่ฟื้นตัวเร็วแบบนี้หรอก”

อีกแล้ว... ลัลลลินอีกแล้ว อะไรๆ ในหัวของบิดาก็มีแต่ผู้หญิงคนนี้ ดีแลนกำมือแน่น ตวัดตาหันกลับไปมองผู้หญิงตัวต้นเหตุด้วยสายตามืดลึกดุดัน จนคนที่เผลอเงยหน้าขึ้นมาประสานสายตาด้วยถึงกับสะท้านไปทั้งตัว และรีบก้มหน้าลงมองปลายเท้าอีกครั้ง

ดีแลนแค่นยิ้มหยัน หันกลับมาสนทนากับบิดาด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก แต่ในกระแสเสียงนั้นก็ยังคงอัดแน่นไปด้วยความชิงชังอย่างชัดเจน

“ลิลลี่คงมียาดีใช่ไหมครับ อย่างนี้ผมชักอยากจะลองป่วยดูบ้างแล้ว”

จอร์จหัวเราะร่วน พลางหันไปมองลัลลลินด้วยสายตาเอ็นดู

“ความอ่อนหวานและรอยยิ้มสดใสของหนูลิลลี่ไง คือยาวิเศษ พ่อรู้สึกสดชื่นทุกวันที่เห็นรอยยิ้มของหนูลิลลี่”

“ท่าทาง...  คุณพ่อจะปลาบปลื้มลิลลี่มากเลยนะครับ ผมชักกลัวเสียแล้วสิว่า จะมีคุณแม่เลี้ยงเป็นนางพยาบาล”

คำพูดของดีแลนติดตลกในความคิดของจอร์จ ดังนั้นชายชราจึงหัวเราะขบขัน แต่ในความคิดของลัลลลินกลับไม่ใช่แบบนั้น เขากำลังดูถูก ดูแคลน และแสดงความเกลียดชังที่มีต่อหล่อนออกมาอย่างไม่คิดจะปิดบังอีก

ความเจ็บปวดที่พยายามซ่อนเร้นเอาไว้มันรุนแรงขึ้นทุกขณะ หล่อนมันโง่เอง บ้าเอง และก็น่าสมเพชที่ดันไปตกหลุมรักผู้ชายที่ชิงชังหล่อน ในสายตาของเขา หล่อนไม่เคยมีความดี ในสายตาของดีแลน หล่อนชั่วยิ่งกว่านางกากี

น้ำตาพาลจะหลั่งริน จำต้องรีบกะพริบตาเพื่อไล่มันให้กลับเข้าไปในอก จากนั้นก็รีบเอ่ยขอตัวกับจอร์จด้วยน้ำเสียงที่ปั้นแต่งให้สั่นน้อยที่สุดอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ... ลิลลี่ขอตัวก่อนนะคะ คุณจอร์จ”

“เธอจะไปไหน ลิลลี่”

ดีแลนหันขวับมามองหล่อนด้วยสายตาที่ไร้ความเป็นมิตร ท่าทางของเขาเหมือนดูประหลาดใจกับคำพูดของหล่อนมาก

หล่อนทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเขา และกำลังจะตอบ แต่จอร์จก็พูดแทนหล่อนเสียก่อน นั่นทำให้หล่อนรู้สึกโล่งใจเป็นที่สุด

“วันนี้พ่อให้หนูลิลลี่พัก 1วันน่ะ”

“ไม่ได้นะครับคุณพ่อ ลิลลี่เป็นพยาบาลประจำตัวคุณพ่อ เธอต้องอยู่กับคุณพ่อตลอดเวลา”

ชายหนุ่มค้านเสียงแข็งกระด้าง อารมณ์หงุดหงิดเกิดขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ บ้าชะมัด! ทำไมเขาจะต้องสนใจไยดียายพยาบาลหน้าสวยอย่างลิลลี่ด้วย ทำไมจะต้องไปใส่ใจว่าเจ้าหล่อนจะอยู่หรือไม่อยู่ นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง

“แต่วันนี้พ่อต้องการความเป็นส่วนตัว และพ่อก็อนุญาตหนูลิลลี่ไปแล้วด้วย จริงไหมหนูลิลลี่”

แม้จะไม่อยากพูดหรือแสดงท่าทางอะไรในยามนี้นัก แต่ก็จำต้องยิ้มแห้งๆ และตอบกลับคำถามของจอร์จอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ค่ะ คุณจอร์จ”

จอร์จยิ้มใจดีให้กับหล่อน และโบกมือเป็นเชิงอนุญาตให้หล่อนออกไปจากห้อง ซึ่งหล่อนก็ทำตามอย่างรวดเร็ว

ดีแลนกัดฟันแน่น มองตามร่างอรชรที่เดินจากไปด้วยความไม่พอใจเป็นที่สุด จากนั้นก็หันมาพูดกับบิดา

“แล้วใครจะดูแลเรื่องอาหารและยามื้อกลางวันให้กับคุณพ่อล่ะครับ”

ใช่ ที่เขาไม่พอใจแบบนี้เหตุผลหนึ่งก็เป็นเพราะเป็นห่วงบิดา แต่อีกเหตุผลหนึ่งที่ดูหนักหนานักในหัวใจกลับไม่ได้เกี่ยวกับจอร์จเลยแม้แต่นิดเดียว มันกลับไปเกี่ยวพันกับแม่ลัลลลินนั่นต่างหาก หัวใจของเขาร้อนเป็นไฟเสมอยามที่แม่พยาบาลสาวคนนี้ห่างไกลสายตา

“มาเรียจะคอยดูแลพ่อ แต่ว่า... ถ้าดีแลนอยากจะเสนอตัวก็ได้นะ พ่อยินดี”

“ผมไม่สะดวกครับคุณพ่อ ผมมีงานต้องรีบไปเคลียร์”

คิ้วของจอร์จเลิกสูง และอมยิ้ม

“ถ้างานยุ่ง แล้วมาหาพ่อทำไมแต่เช้าล่ะ ดีแลน หรือว่ามีจุดประสงค์อื่นกันแน่”

สายตารู้ทันของบิดาทำให้ดีแลนรู้สึกอึดอัดไม่น้อย เขารีบกลบเกลื่อนความน่าละอาย และแย้งด้วยเหตุผลที่ปั้นแต่งขึ้นมา

“ผมคิดถึงคุณพ่อนี่ครับ ผมพยายามจะมาหาคุณพ่อในทุกๆ วัน ถ้าผมสามารถทำได้”

“ขอบใจมากดีแลน พ่อรู้ว่าลูกรักพ่อมาก แต่พ่อก็ไม่อยากให้ลูกต้องเสียเวลาขับรถไกลแสนไกลมาหาพ่อที่นี่ในทุกๆ เช้า จากนั้นก็ต้องขับย้อนกลับไปที่ Carton Hospital อีก”

“ผมทำได้ครับ เพื่อคุณพ่อ”

“แน่ใจนะว่าเพื่อพ่อ”

เป็นครั้งแรกที่โหนกแก้มสูงคลาสสิกของดีแลนมีสีระเรื่อ แต่แค่เสี้ยววินาทีเดียวมันก็จางหายไป เหลือไว้แต่ความเยือกเย็น

“เพื่อคุณพ่อคนเดียวเท่านั้นครับ”

จอร์จพยักหน้ารับ พลางเหลือบตามองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังห้องพัก

“ไหนว่ามีธุระด่วนไง รีบไปสิ เดี๋ยวไม่ทันนะดีแลน”

หนุ่มหล่อผู้มีใบหน้าราวกับเทพเจ้าปั้นแต่งยกข้อมือขึ้นมามองนาฬิกาเรือนหรู จากนั้นก็รีบขอตัวจากบิดาทันที